Alwin

Alwin is verkoper in mijn platenzaak. Wanneer je bij hem langs wilt gaan, moet je eerst een ongelukkig trappetje af. Dan kom je in een kelder. Helemaal volgepropt met platen. Als dat geen underground meer is moet je het maar zeggen. In die kelder staat Alwin. Een neger met veel kroeshaar. Alwin weet alles. Toch beschouwt hij de bezoeker als gelijke. Zelfs als die alleen CD's koopt. Prettig is dat.

Gisteren vroeg ik hem naar John Tejada. Die had hij alleen maar op vinyl. Toch zette hij hem even voor me op. Onder het afspelen kon hij het niet nalaten even met de draaitafel te spelen. In de avonduren is hij DJ.

Tejada beviel wel. Nu krijg ik binnenkort een telefoontje van Alwin dat hij binnen is. Laat dit gevoel nooit stoppen...

0 comments, 2

Ik weet nog steeds niet wat ik van die 0 comments vind. Je zou het als een gelijkspel kunnen beschouwen. Nul doelpunten voor, nul tegen. Niets aan de hand. Je zou ook kunnen stellen: het staat nog 0-0, er kan nog van alles gebeuren. Maar ik geloof er niet meer in. Voor mij voelt het als een wedstrijd zonder publiek. In een gigantisch stadion waar de lichtmasten gedoofd zijn.

commersjeel

dat is commersjeel zeiden we vroeger. En dan keken we elkaar veelbetekenend aan op onze zolderkamer. Commersjeel betekende voor de massa en daar dachten wij niet bij te horen. Er is een tijd geweest dat ik meende de enige Nederlander te zijn die van het bestaan van U2 op de hoogte was. Met een handjevol ingewijden misschien (heb je het al gehoord van Lipton Village?).
U2 mocht. Echo and the Bunnymen ook. The Simple Minds niet. Commersjeel immers. Je kon ook commersjeel worden. dat gebeurde over het algemeen zo rond het derde album van een band. De oude Cure, die was goed, maar nu zijn ze commersjeel geworden.

Vandaag kocht ik een plaat van de Freestylers. Tweedehands, voor acht euro. Raw as f##k heet ie. Op de hoes kijkt een man je boos aan. Echt raw kan ik de muziek niet vinden. Maar wel heel lekker. Ik zou zeggen: commersjeel. Ik denk dat ik deze maar eens voor me zelf houd.

0 comments

dus zo gaat dat hier. Je schrijft wat en niemand leest dat. En de volgende dag weer. Ik hou wel van die vastigheid- je weet waar je aan toe bent. Ik heb eens een tijdje een dagboek bijgehouden. Na een paar weken heb ik het weggeflikkerd: wat een narigheid! Dit is anders.In de veilige wetenschap dat het toch niet gelezen wordt kan ik op deze plek rustig mijn gang gaan.

Morton Feldman is in da house. Ook zoiets: aan Morton klopt alles: zijn naam, zijn hoofd, zijn hoezen, zijn geschiedenis. Zo cool, daar kan Aphex twin nog een puntje aan zuigen (die zit nog in het Phillip Glass-stadium). Alleen zijn muziek, die begrijp ik niet. Zo ging het ook met Bach, door mij ook nooit begrepen. Tot ik ging echtscheiden. Toen drong die goed tot me door. Maar wat moet ik doen om Morton te begrijpen? Ik las eens ergens dat je bij zijn concerten in slaap mag vallen-er staan gemakkelijke stoelen. Nee, deadbeat, dat begrijp ik - we like it slow and steady.

En Chet Baker, zolang die vervelende Costello zich er niet mee bemoeit. Maar Miles Davis weer niet. Masters at Work. Ook niet.

orb

Nu ik er over denk: ik ben een keer helemaal naar Kopenhagen gelift om the Orb te zien. Hij trad op op een klein eiland voor de kust van stad K. Rond sunset kwam hij aan gevaren in een gouden pak! Op de achtergrond de contouren van stad K. Alles klopte, maar ik vond er niks aan.
Hoe kan dat nou? En the prodigy bij de kapper was weer wel goed. Maar dat is weer niks thuis. Weet je wat mooi is? Ik volg therapie ergens bij nijmegen. 's Nachts rijd ik terug met Lambchop die net doet oftie Curtis Mayfield is - I like that!

slapen

Muziek klinkt het best als je bijna in slaap valt, dat weet ik al jaren. Gisteravond kreeg ik weer eens de kans: vrouw en kind uit logeren. Het mooie is, de kwaliteit van je afspeler doet er niet toe, hoewel, hoe gruiziger hoe beter. Ik had de draagbare CD van mijn zoontje naast me gezet. Dan: het licht uit. Het maakt eigenlijk niet uit wat je opzet: alles is goed. Toevallig lag de SCAPE-verzamelaar BUT THEN AGAIN boven. En ja hoor: het werkte! Bijna net zo goed als Gene Pitney bij de shoarma-boer of KISS op de kermis. Nu ik het er toch over heb: hoe komt het dat platen in de winkel altijd veel beter klinken dan thuis? Dat zou ik wel eens willen weten.