0 comments

dus zo gaat dat hier. Je schrijft wat en niemand leest dat. En de volgende dag weer. Ik hou wel van die vastigheid- je weet waar je aan toe bent. Ik heb eens een tijdje een dagboek bijgehouden. Na een paar weken heb ik het weggeflikkerd: wat een narigheid! Dit is anders.In de veilige wetenschap dat het toch niet gelezen wordt kan ik op deze plek rustig mijn gang gaan.

Morton Feldman is in da house. Ook zoiets: aan Morton klopt alles: zijn naam, zijn hoofd, zijn hoezen, zijn geschiedenis. Zo cool, daar kan Aphex twin nog een puntje aan zuigen (die zit nog in het Phillip Glass-stadium). Alleen zijn muziek, die begrijp ik niet. Zo ging het ook met Bach, door mij ook nooit begrepen. Tot ik ging echtscheiden. Toen drong die goed tot me door. Maar wat moet ik doen om Morton te begrijpen? Ik las eens ergens dat je bij zijn concerten in slaap mag vallen-er staan gemakkelijke stoelen. Nee, deadbeat, dat begrijp ik - we like it slow and steady.

En Chet Baker, zolang die vervelende Costello zich er niet mee bemoeit. Maar Miles Davis weer niet. Masters at Work. Ook niet.