Van de troost en van Anita

Ik heb wel de blik, maar niet de pen van Reve. Zo is het en daarom is dit blog mijn plek. Mijn schrijven is voor mezelf en wordt door niemand waargenomen. Mijn blog is als mijn leven: het gaat onopgemerkt voorbij.

Tot drie dagen geleden. Toen ontving ik een reactie op mijn stukje over mijn bezoek aan de Elvis-winkel te Utrecht. Dat gaat zo:

Verdomd als het niet waar is. In Utrecht bestaat een Elvis-winkel. De enige echte van Nederland. Gelegen aan de Amsterdamse Straatweg, tussen shoarma-boeren en sex-shops. Gisteren ben ik er eens heen gefietst. 'Wij veranderen van naam. Vanaf nu heet uw favoriete Elvis-shop "Elvis corner", staat er op de deur. Binnen het bekende assortiment aandenkens. Elvis-bekers, Elvis-aanstekers, Elvis-asbakken, Elvis-sleutelhangers. Heb nog even over een mok met Elvis-foto getwijfeld. Knappe man, toch.

Op de terugweg getobd over het verband tussen zijn volgelingen en de bedevaartgangers in Banneux. Was ik laatst. Dezelfde bedrukte stemming. Grijs, zou ik zeggen. Veel rolstoelen. Toen ik een groep Poolse Pelgrims stond te bestuderen, werd ik benaderd door hun gids. Of ik een foto van het gezelschap wilde maken. Toen ik klaar was kreeg ik een andere camera in mijn handen gestopt. En daarna nog een. En zo verder. Net zo lang tot ik alle toestellen had afgewerkt. Even was er een glimp van vrolijkheid. Even.

Bij het vertrek toch maar een slok uit de bron genomen. Je weet het nooit.

Het stukje stamt uit 2006. Nooit een reactie op gehad. Tot nu dus. Een gelijkgestemde had me gevonden. Anita. Misschien een uitgever of iemand van een krant. 'Geachte heer Scholten, na het lezen van uw blog, hebben wij besloten, met ingang van 1 januari, wekelijks een column van u in ons kunstkatern op te nemen. Wilt u zo spoedig mogelijk contact met onze redactie opnemen?' Van Nieuwkerk: 'Tot voor kort leidde je een armzalig leven op een school in Utrecht. En dan nu dit. Wat doet zo'n wending met je?' Of zoiets. In ieder geval iets heel anders dan de reactie van het tijdschrift waarin ik pasgeleden een artikel publiceerde. Bij mijn voorzichtige vraag 'hoe het nu verder moest met de betaling?', kreeg in ten antwoord dat 'u voor publicatie in Didaktief niet hoeft te betalen'. Na lang aandringen wist ik er een boekenbon uit te slepen.

Maar goed. Het gaat bij mijn blog niet om geld. Het zal er, ten diepste, wel weer om gaan 'gezien' te worden. Dat laatste was nu gebeurd. Anita had me gevonden en begrepen. Geroerd opende ik haar mail.

Hoi Arjen,zoals ik kan zien op internet heb jij een Elvis winkel.Verkoop je ook riemen met uiteraard Elvis erop (in letters).maar als je toch een winkel hebt kunnen we er dan ook eens komen kijken Liefs op een zondag,in de mnd dec.als het zo is geef me dan het Adres (komen we eens naar binnen)We komen uit het zuiden van het land.groetjes Anita.