Een paar jaar geleden kocht ik, aangetrokken door de lelijke hoes, een compact disc van Sebastien Tellier. De plaat bleek een teleurstelling. Vage reminiscenties aan air - de vocoder- en gepingel op piano en synthesizer. ik kon me destijds niet voorstellen dat er ooit een slechtere plaat gemaakt was. Een miskoop van 3 euro 50.
En nu is er 'la Ritournelle', een hit van jewelste. Opgenomen op niet misselijke verzamelaars van Kompost en Superpitcher. Aanvankelijk vond ik ook dit een klote-plaat. Het ligt er ook wel heel dik bovenop. Het kijk-mij-eens-melancholiek-zijn. Interessant!
Zoiets als David Sylvians' Nightporter. Toen Satie al tot op het bot afgekloven was, kwam hij met deze humorloze immitatie. Hij trok er het hoofd van de gekwelde kunstenaar bij. Wat een ernst.
Zo ook la Ritournelle.
Totdat, plotseling, een stem invalt die alles anders maakt. Het is prachtig.
