zuster immaculata

Je hebt ironie en je hebt ironie. Je drijft ergens de spot mee. Over het algemeen ten koste van anderen. Camp is dan de overtreffende trap. Kirrende homo's bij het songfestival. Ik ben er wel klaar mee. In handen van Gerard Reve wordt het wat anders. Lees zijn gedicht Roeping:

Roeping

Zuster Immaculata die al vier en dertig jaar

verlamde oude mensen wast, in bed verschoont,

en eten voert,

zal nooit haar naam vermeld zien.

Maar elke ongewassen aap die met een bord: dat hij

vóór dit, of tegen dat is, het verkeer verspert,

ziet 's avonds reeds zijn smoel op de tee vee.

Toch goed dat er een God is.

Hij meent het niet. Maar hij meent het wel. ‘De schrijver speelt een geraffineerd spel met ernst en ironie, waarbij de lezer voortdurend op het verkeerde been gezet wordt', moet je dan zeggen. Het zijn niet mijn woorden. Toch moest ik er aan denken bij de beluistering van Lindstroms laatste plaat, Where You Go I Go Too. Voor de niet-kenners: Lindstrom is een house-producer uit Noorwegen. Op zijn plaat grijpt hij terug op oude invloeden. Foute invloeden, mag je wel zeggen. Soms heb je het idee dat je naar Alan Parsons zit te luisteren. Erger bestaat niet. Maar net wanneer je denkt: 'Dit gaat te ver', waaiert de muziek uit naar Lindstroms eigen klanken. En die zijn dan weer prachtig.

De introductie van Parsons zorgt voor een raadsel. Is die bedoeld als eerbetoon, of drijft Lindstrom hier de spot met hem, en met zijn aanhangers? Of allebei? Als bij een boek gaat Lindstrom een verstandhouding aan met de toehoorder. Op het ogenblik dat die meent de muziek te doorgronden, ontglipt die hem weer. Die Alan Parsons! Of toch weer niet?

Het is de dubbele bodem die deze plaat zo ongrijpbaar maakt. Het is Lindstrom die hem ver uittilt boven het gewone.

Toch goed dat er een God is.