kleine karekiet

Ik geloof dat het Bob den Uyl was die schreef dat hij eens wandeling maakte langs de korenvelden. Hij genoot van de schoonheid om zich heen, maar hoe alles heette wist hij niet. Wilde hij ook niet weten. Heb ik ook. Zondag gelopen langs de Kromme Rijn. Zonder wandelschoenen. Zoon zocht geen kastanjes, maar oesters op het schelpenpad (Als ik nu een parel vind, ben ik rijk, he papa?). Ook nog een sleutelbos gevonden, afgegeven aan het buffet van het bezoekerscentrum. Even verdwaald op een soort landgoed. Prachtige bomen. Gezang van vogels. Geen idee hoe ze heten.

Thuis de 'handige wandelwaaier' er maar eens op nageslagen:' kleine karekiet. Let op zang in het riet: lang aangehouden, herhaald tsjirruk-tsjirruk, djek-djek, tirri-tirri-tirri!. Moeilijk te herkennen. Niet alleen vanwege zijn sterke kleurgelijkenis met Bosrietzanger van kaart 52, maar bovenal is deze zanger nogal schuw en houdt zich derhalve graag verborgen tussen het riet, behendig springend van de ene rietstengel naar de andere. Daar ook zingt de kleine karekiet zijn liefdeslied dat heel anders klinkt dan het karakteristieke karre-karre-kiet-kiet van de grote karekiet.'

Tevergeefs de passage bij den Uyl nog eens opgezocht. Geeft niet. Ik snap precies wat hij bedoelde.