Bhagwan in Tuk

Vandaag de Bhagwan weer eens gezien. Lange baard. Zilverkleurig ruimtepak. Zag er goed uit. Hij sprak over psycho-analyse. Dat vergeleek hij met het afpellen van een ui. Je pelt een laag af waaronder weer een nieuwe laag zichtbaar wordt. Ook die kun je afpellen. En zo verder, tot er tenslotte helemaal niets overblijft. Of de heren psycho-analytici daar wel eens over hadden nagedacht: dat er dan helemaal niets overblijft. Zijn ogen glommen bij deze vaststelling. Goeie truc. Als je zo langzaam praat als Bhagwan -tussen elke zin minstens vijf tellen rust , de woorden afgewogen- lijkt iedere opmerking een diepe wijsheid. Wanneer je het zou stellen met een Achterhoeks accent werd je uitgelachen. Maar goed.

Had een oom die in jaren zeventig de stad ontvluchtte. Hij kocht een boerderij in Willemsoord, bij Tuk. 'God is lief', had hij met grote letters op de muur van de woonkamer geschilderd. Een woonwagen op het erf. Dat werk. Soms logeerde ik daar. Vage herinneringen. Nu huist er de Bhagwan-beweging, afdeling Nederland.

Zo bezien ben je met alles verbonden (plechtig uit te spreken).